Το κέντρο ανακύκλωσης (η Πράσινη Γωνία) διευθύνεται από μια μικρή ομάδα εθελοντών που του επιτρέπει να ανοίγει δύο φορές την εβδομάδα. Είμαστε στην ευχάριστη θέση να έρθει οποιοσδήποτε και να μάθει για τα οφέλη της ανακύκλωσης και να ενταχθεί στην ομάδα, ώστε να συνεχίσουμε να παρέχουμε αυτή την πολύτιμη υπηρεσία και να βοηθάμε να διατηρηθεί το χωριό καθαρό.
Η πλατεία των Γιαννάδων είναι μια όμορφη πλατεία σ’ ένα
παραδοσιακό χωριό. Δεν έχει ξεχωριστό όνομα σαν τις πλατείες της
πόλης, είναι απλά η πλατεία του χωριού, η ιστορία της είναι τόσο παλιά
όσο και το χωριό.
Ας φανταστούμε το χωριό μας χωρίς πλατεία, χωρίς τα καφενεία, στο
μυαλό μας έρχεται η εικόνα ενός χώρου ερημικού, χωρίς ζωή.
Ας προβληματιστούμε στο εξής: ποιες κοινωνικές ανάγκες οδήγησαν τις
ανθρώπινες κοινωνίες να οργανώνουν το χώρο κατοικίας τους γύρω από
κάποια κεντρικά σημεία, που συνήθως είναι πλατείες, δηλαδή μια έκταση
πλατιά και επίπεδη, που συχνά επιδιώκεται να έχει σχήμα κυκλικό, και
συνήθως δέντρα που είναι τα φυσικά σκίαστρα τις μέρες του
καλοκαιριού.
Φαίνεται να είναι η δυνατότητα πρόσβασης και συνεύρεσης των
κατοίκων σ’ ένα δημόσιο χώρο για την επιτέλεση ζωτικών λειτουργιών
κάθε κοινωνίας: την απλή ανταλλαγή βλεμμάτων, ευχών, απόψεων για
θέματα καθημερινά, την οργάνωση και συμμετοχή σε πολιτιστικές και
πολιτικές δραστηριότητες.
Στο χώρο της πλατείας όλα αυτά τα χρόνια έχουν γίνει πολλά γεγονότα,
περπάτησαν πολλές γενιές χωριανών, συναπαντήθηκαν και
κουβέντιασαν, γλέντησαν, τραγούδησαν και χόρεψαν, καυγάδισαν,
συμφιλιώθηκαν και ερωτεύτηκαν.
Όσες και όσοι ζήσαμε την πλατεία του χωριού τις δεκαετίες του 1960 και
1970, αλλά και λίγο αργότερα, έχουμε στη μνήμη μας μια πλατεία που
έσφυζε από ζωή. Κι αυτό όχι μόνο τα καλοκαίρια, αλλά καθ’ όλη τη
διάρκεια του χρόνου, ιδιαίτερα τις Κυριακές και τις γιορτές.
Με την πάροδο του χρόνου, εκτός από το λεωφορείο που
πηγαινοέφερνε κόσμο στην πόλη, άρχισαν να ‘έρχονται κι άλλα μικρά
αυτοκίνητα, που με το χρόνο πύκνωσαν, πολλαπλασιάστηκαν κι εδώ και
κάμποσα χρόνια αράζουν στο χώρο της πλατείας σαν κοπάδι.
Κι αρχίζει σιγά σιγά ο θυμός, γιατί η πλατεία δεν έγινε για πάρκινγκ,
άλλος είναι ο προορισμός της, είναι πλατεία, είναι χώρος κοινόχρηστος
όπου καθένας μπορεί να κάνει τη βόλτα του ανενόχλητος και κάθε παιδί
να παίζει ελεύθερα.
Η βόλεψή μας δεν μπορεί να είναι πάνω απ’ τα δικαιώματα των
πολλών, πάνω απ’ τα δικαιώματα των παιδιών μας και πάνω από το
νόμο.
Η πλατεία είναι κοινόχρηστος χώρος που δεν περνάει <<χρησικτησία>>
και ανήκει το ίδιο σε όλους, ντόπιους και ξένους και αλλοδαπούς,
χριστιανούς και αλλόθρησκους είναι χώρος συνάντησης κατοίκων και
επισκεπτών, χώρος για τα παιδιά, για εκδηλώσεις, για να γυρίζει ένα
ασθενοφόρο ή το λεωφορείο και για άλλες κοινωνικές δραστηριότητες.
Το παρκάρισμα αυτοκινήτων στην πλατεία δεν πρέπει να επαφίεται στη
θέληση του εκάστοτε προέδρου ή του κοινοτικού συμβουλίου να κλείνει
και να ανοίγει κατά το δοκούν.
Εναλλακτικές λύσεις υπάρχουν, για τον Χειμώνα το κοινοτικό πάρκινγκ,
για το καλοκαίρι, όπως γίνεται μέχρι σήμερα, μπορεί να προστεθεί και η
αυλή του Δημοτικού σχολείου.
Οι παραπάνω χώροι μαζί με άλλες θέσεις στάθμευσης σε διάφορα
σημεία του χωριού επαρκούν για τις ανάγκες μας για όλο το χρόνο.
Aς καταλάβουμε όλοι ότι πρέπει να μπουν κανόνες τους οποίους πρέπει
να σεβαστούμε και να αναλάβουμε τις ευθύνες μας, μια πλατεία χωρίς
αυτοκίνητα, είναι προς το συμφέρον του χωριού μας.
Συμπερασματικά, σύνθετα θέματα, όπως οι λειτουργίες των δημόσιων
χώρων, απαιτούν την ευρύτερη δυνατή εμπλοκή κατοίκων και φορέων
της τοπικής κοινωνίας σε έναν διάλογο οργανωμένο, με καλή διάθεση,
όπου θα προέχει το ενδιαφέρον για το μέλλον του χωριού.
Απόσπασμα από κείμενο του συγχωριανού μας Γιώργου Αγάθου (Μπρίτζικα) καθηγητή Φιλολογίας
Στο κέντρο του νησιού της Κέρκυρας και στη Δυτική πλευρά του, βρίσκεται νωχελικά ξαπλωμένο, πάνω στις ομαλές πλαγιές κατάφυτων λοφίσκων, το χωριό ΓΙΑΝΝΑΔΕΣ, ένας δίλοφος παραδοσιακός οικισμός.
Πίσω του, ποταμίζουν ασημίζοντας χιλιάδες ελιές (ο αργυρόχρωμος ελαιώνας κυριαρχεί παντού, σε αρμονία με τα βαθυπράσινα κυπαρίσσια) και ακόμα πιο πίσω, <<άγρια Δύση>> με τις πυκνές, δασωμένες εκτάσεις από πρίνους και βελανιδιές να σκεπάζουν τους γκρεμούς, καθώς η γη μπαίνει απότομα στα βαθιά, άγρια νερά της Αδριατικής.
Μπροστά του απλώνεται η μεγαλύτερη πεδινή έκταση της Κέρκυρας, το λιβαδι του Ρόπα, καταπράσινο, αλλά δυστυχώς, ακαλλιέργητο, όμως πριν από λίγα χρόνια, καλλιεργημένο με σιτάρι, καλαμπόκι και κριθάρι γεμάτο πηγάδια με γεράνια. Στις παρυφές του χωριού ΄΄κυριαρχούσαν΄΄ τα αμπέλια και οι κήποι, τα πάντα έσφιζαν από ζωή, παντού άκουγες τις φωνές των μικρών παιδιών που έπαιζαν ανέμελα.
Στο βάθος του ορίζοντα αχνοφαίνονται η πόλη της Κέρκυρας, ο Παντοκράτορας, το Ιόνιο πέλαγος και η γη της Ηπείρου.
Πιο παλιά ήταν η έδρα του Δήμου Παρελίων και το όνομα δηλώνει το μόχθο του ανθρώπου να δαμάσει τη γη, να κατανικήσει τις αντιξοότητες. Μία ζωή Αβραμιαία και ήρεμη, απλοική, χωρίς πολυπλοκότητες και απαιτήσεις, αλλά σκληρή και δύσκολη, γεμάτη κακουχίες και με ατελείωτο καθημερινό σωματικό μόχθο.
Για την εκμετάλλευση του κύριου προϊόντος της ελιάς, ΄΄σπαρμένα΄΄ στο χωριό δούλευαν ασταμάτητα τα ΄΄λουτρουβιά΄΄. Στη μέση ακριβώς στο ΄΄δίλοφο χωριό΄΄, βρισκόταν και βρίσκεται το ΄΄σχολείο΄΄, ένα υπέροχο κτίριο, τότε γεμάτο από παιδιά, γεμάτο από αισιοδοξία, γεμάτο από ελπίδες, γεμάτο με το μέλλον, σύμβολο της συνέχειας….
Οι κάτοικοι του χωριού, οι περισσότεροι και νεώτεροι σήμερα ξενιτεμένοι και διασκορπισμένοι με τα δύο κύματα της ΄΄εξωτερικής΄΄ και ΄΄εσωτερικής΄΄ μετανάστευσης, με τον κίνδυνο της αλλοτρίωσης να παραμονεύει, κυρίως για τις νεότερες γενιές. Κίνδυνος που με την παγκοσμιοποίηση, την ενοποίηση και την ισοπέδωση, ελλοχεύει και μέσα στο χωριό.
Μόνο αν στρέψουμε το βλέμμα μας στις παραδόσεις, στην ΄΄αυτογνωσία΄΄ και δούμε με ΄΄νεωτερική΄΄ ματιά τον τόπο μας, ίσως διατηρήσουμε την ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΜΑΣ.