‘Ενα πορτραίτο των Γιαννάδων

Απόσπασμα από κείμενο του συγχωριανού μας Γιώργου Αγάθου (Μπρίτζικα) καθηγητή Φιλολογίας

Στο κέντρο του νησιού της Κέρκυρας και στη Δυτική πλευρά του, βρίσκεται νωχελικά ξαπλωμένο, πάνω στις ομαλές πλαγιές κατάφυτων λοφίσκων, το χωριό ΓΙΑΝΝΑΔΕΣ, ένας δίλοφος παραδοσιακός οικισμός.

Πίσω του, ποταμίζουν ασημίζοντας χιλιάδες ελιές (ο αργυρόχρωμος ελαιώνας κυριαρχεί παντού, σε αρμονία με τα βαθυπράσινα κυπαρίσσια) και ακόμα πιο πίσω, <<άγρια Δύση>> με τις πυκνές, δασωμένες εκτάσεις από πρίνους και βελανιδιές να σκεπάζουν τους γκρεμούς, καθώς η γη μπαίνει απότομα στα βαθιά, άγρια νερά της Αδριατικής.

Μπροστά του απλώνεται η μεγαλύτερη πεδινή έκταση της Κέρκυρας, το λιβαδι του Ρόπα, καταπράσινο, αλλά δυστυχώς, ακαλλιέργητο, όμως πριν από λίγα χρόνια, καλλιεργημένο με σιτάρι, καλαμπόκι και κριθάρι γεμάτο πηγάδια με γεράνια. Στις παρυφές του χωριού ΄΄κυριαρχούσαν΄΄ τα αμπέλια και οι κήποι, τα πάντα έσφιζαν από ζωή, παντού άκουγες τις φωνές των μικρών παιδιών που έπαιζαν ανέμελα.

Στο βάθος του ορίζοντα αχνοφαίνονται η πόλη της Κέρκυρας, ο Παντοκράτορας, το Ιόνιο πέλαγος και η γη της Ηπείρου.

Πιο παλιά ήταν η έδρα του Δήμου Παρελίων και το όνομα δηλώνει το μόχθο του ανθρώπου να δαμάσει τη γη, να κατανικήσει τις αντιξοότητες. Μία ζωή Αβραμιαία και ήρεμη, απλοική, χωρίς πολυπλοκότητες και απαιτήσεις, αλλά σκληρή και δύσκολη, γεμάτη κακουχίες και με ατελείωτο καθημερινό σωματικό μόχθο.

Για την εκμετάλλευση του κύριου προϊόντος της ελιάς, ΄΄σπαρμένα΄΄ στο χωριό δούλευαν ασταμάτητα τα ΄΄λουτρουβιά΄΄. Στη μέση ακριβώς στο ΄΄δίλοφο χωριό΄΄, βρισκόταν και βρίσκεται το ΄΄σχολείο΄΄, ένα υπέροχο κτίριο, τότε γεμάτο από παιδιά, γεμάτο από αισιοδοξία, γεμάτο από ελπίδες, γεμάτο με το μέλλον, σύμβολο της συνέχειας….

 Οι κάτοικοι του χωριού, οι περισσότεροι και νεώτεροι σήμερα ξενιτεμένοι και διασκορπισμένοι με τα δύο κύματα της ΄΄εξωτερικής΄΄ και ΄΄εσωτερικής΄΄ μετανάστευσης, με τον κίνδυνο της αλλοτρίωσης να παραμονεύει, κυρίως για τις νεότερες γενιές. Κίνδυνος που με την παγκοσμιοποίηση, την ενοποίηση και την ισοπέδωση, ελλοχεύει και μέσα στο χωριό.

Μόνο αν στρέψουμε το βλέμμα μας στις παραδόσεις, στην ΄΄αυτογνωσία΄΄ και δούμε με ΄΄νεωτερική΄΄ ματιά τον τόπο μας, ίσως διατηρήσουμε την ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΜΑΣ.